ر يې د ښار په څنډو کې ځای پر ځای کړل.
ده قومي مشرانو ته امر وکړ چې تر دوو مياشتو پورې پنځه زره نور جنګيالي هم برابر کړي.
د مني په لومړيو کې خبر ور ورسېد چې د هرات نوي والی پر کندهار د يرغل له پاره له خپلو درېيو زرو جنګياليو سره را روان دی. ميرويس نيکه ملا پيرمحمد مياجي را وغوښت، ورته ويې ويل چې دښمن بايد تر کندهاره راونه رسېږي.
مياجي له پنځو زرو جنګياليو سره له ښاره ووت، د هرات د نوي والي پر لښکر ورغی، څه يې ووژل، څه بېرته دهرات خواته وتښتېدل.
صفوي حکومت غلی کېنه ناست، په يو نيم کال کې يې څلور نورې حملې هم وکړې، خو مات شول.
اخير د ميرويس نيکه جنګيالي دومره زړور شول چې د تبريز د حاکم محمد خان پنځه زره کسيز لښکر يې يواځې په پنځو سوو جنګياليو له پښو وغورځاوه. د فراه تر دلارامه پورې مخکې لاړل، محمد خان يې ژوندی ونيو او په زرګونو ټوپکې، آسونه، اوښان، زغرې…او څو توپونه يې کندهار ته راوړل.
* * *
سارايي مږې له غاره خپل سر را وايست، ځمکه ودربېده، د غار په خوله کې را ټولې خاورې بېرته غار ته ور ورغړېدې، مږه په غار کې ننوته، په زرګونو تورې، سپينې او خړې نرۍ پښې تېرې شوې…ځمکه دربېده… آسونه شڼېدل، په ګاډيو پسې د درنو تړلو توپونو غنجا خته…. دېرش زره کسيز سور لښکر په مړو دوړو کې پټ و.
شېبه وروسته د هلمند د سيند پر غاړه سلګونه سپينې خيمې ودرېدې. د خيمو په مينځ کې يواځينۍ سره خيمه تر نورو لويه او هسکه وه.
په دې خيمه کې يو پنځه دېرش کلن غښتلی ځوان ناست و، ده د خپل تره د انتقام فکرونه وهل، ټنډه يې تروه وه، په ذهن کې يې د کندهار ښار په سرو لمبو کې ليد. ځوان خسرو خان نومېده، همدا دېرش زره ګرجي پياوړي عسکر يې تر امر لاندې ول.
خسرو خان مازديګر له خيمې ووت، درې کسان د لرګي په پايو پورې تړلي ول.
يوه عسکر په وېرېدلې غږ وويل:
_صېب! کوچيان دي، د سيند پر غاړه مو له سلامتې رمې سره ونيول.
خسرو خان د اوبو غاړې ته ورغی، پوځې جامې يې وايستې، اوبو ته ور ګډ شو، څو عسکرو مخامخ ګڼو لوخو ته ټوپکونه ونيول.
خسرو خان تر لوخو لامبو ووهله، بېرته را وګرځېد، پښې يې پر ځمکه ولګېدې، په اوبو کې ودرېد، د ټټر ببر لانده وېښته يې سره نښتي ول.
ويې ويل:
_کوچيان راولئ!
په لنډ وخت کې درې لاس تړلي کسان راوستل شول.
خسرو خان وويل:
_اوس يې نو اوبو ته ور واچوئ.
کوچيان له لاسونو- پښو ونيول شول، اوبه باد شوې، شېبه وروسته د ابو سر ته واړه ډومبکونه را وختل.
يوه پوځي په بېړه توليا ورته ونيوله، خسرو خان ځان وچ کړ، جامې يې واغوستې، خيمې ته ننوت. سترګې يې پټې کړې، نيمه شپه د باندې را ووت. پيره دار وېده و.
خسرو خان چيغه کړه، پيره دار په بيړه ودرېد، ګڼ پوځيان له خيمو را ووتل. خسروخان وويل:
_زه ويده جنګيالي نه غواړم! اعدام يې کړئ!
پيره دار ته لاسونه ور ولوېدل، هغه چيغې وهلې، بخښنه يې غوښته… خو د دار ګردې حلقې يې ورمېږ مات او چيغې يې غلې کړې.
سهار ته يې د لښکر مهم قوماندانان را وغوښتل، امر يې وکړ چې خپل څو کسان د جاسوسانو په جامه کې کندهار ته ولېږي او د ميرويس خان د جنګياليو د شمېر او جنګي امکاناتو په اړه معلومات راوړي.
خسرو خان هوښيار سړی و، مخکې تر حملې يې د قومونو په اړه معلومات ټول کړي ول، پوهېده چې په دې خلکو کې د غلجي او ابدالي کيسه توده ده، ده د قومونو په بې اتفاقۍ کې خپل برياليتوب ليد. ځکه يې وار له واره پر کندهار د حملې پر ځای د ابداليو مشر عبدالله خان د هرات والي مقرر کړ، خو عبدالله خان ډېر ژر د خسرو خان په هدف پوه شو او ولايت يې پرېښود.
خسرو خان نهيلی نه شو، ده هڅه کوله چې ځينې وړې قبيلې د ځان ملګرې کړي، خو ميرويس نيکه هم غلی نه و ناست. د ده په امر ټولې کروندې ورېبل شوې او حاصلات يې کلاوو ته يووړل.
ميرويس خان پوهېده چې ښار محاصره کېږي، ځکه يې د دوو کالو غله – دانه او نور ضروري مواد ذخيره کړل.
ده ځينې قومي مشران نورو قبيلو ته ور ولېږل، هغوی ته يې پيغام ورووړ چې په يوالې کې مو بری دی او که دا ځل دښمن ته تسيلم شوئ، نو بيا د پيړيو له پاره د ازادۍ خوبونه مه وينی.
د ميرويس نيکه په امر له عمومي دروازو پرته د اوو کلاوو نورې ټولې دروازې په تيږو بندې شوې. ده د ټولو جنګي کلاوو دېوالونو ته اضافه توپونه وخېژول، تر ښار ګرد چاپېره سرپټي مظبوط سنګرونه جوړ شول.
ده د ښار اوسيدونکو ته ډاډ ور کړ چې تر خپله وسه به د دوی دفاع کوي، خو ځينې کسان نه قانع کېدل، د دوی په زړونو کې وېره ننوتې وه، له ښاره به هره ورځ څو کډې وتلې.
ميرويس نيکه خپله کورنۍ راوسته او په يوه جنګي کلا کې يې واړول. ده د ښار اوسيدونکو ته وويل چې خسرو خان د ګرګين وراره دی او د خپل تره په انت
@pashto_Novel
